Δύο Δεκεμβρίου μέσα στην καραντίνα.
Παρόλο που η ενέργειά μου είναι αρκετά στα κάτω της και αισθάνομαι ότι έχω κολλήσει με αυτή την πανδημία και δεν βρίσκω κίνητρο για να αισθανθώ αυτό που λέμε Χριστουγεννιάτικο πνεύμα, ψάχνω να βρω στιγμές χαράς μέσα από τη δημιουργικότητα.
Βέβαια όταν βλέπω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όλη αυτή την ενέργεια με τις εξαιρετικές τέλειες εικόνες ή βίντεο με ανθρώπους που εκτελούν όλα τα πράγματα που έχουν ορίσει στη λίστα της ημέρας τους με επιτυχία, άθελα μου συγκρίνω. Και η σύγκριση κρύβει παγίδες.
Ε, λοιπόν αυτή η σύγκριση εμένα προσωπικά μου κλέβει τη χαρά της δημιουργίας, τη χαρά του να τεμπελιάζω χωρίς ενοχές, τη χαρά του να πετυχαίνω κάποιους από τους πολλούς στόχους της ημέρας μου, που μάλλον βάζω παραπάνω από όσους αντέχω.
Δεν έχει νόημα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους, διότι και οι άλλοι συγκρίνουν τον εαυτό τους μαζί μου και όλο αυτό είναι ένας ατέλειωτος κύκλος ο οποίος δεν οδηγεί πουθενά.
Αυτά ήταν τα λίγα λόγια αυτοκριτικής, σοφίας ή ανοησίας και δεν είμαι και σίγουρη αν και κατά πόσον έγινα αντιληπτή. Θα μπορούσε να μου πει κάποιος γιατί τα γράφεις τότε. Έλα ντε, δεν φταίω εγώ, δεν είμαι εγώ είμαι ή άλλη (όπως έλεγε ο Δημήτρης Χόρν στην ταινία ΜΙΑ ΖΩΗ ΤΗΝ ΕΧΟΥΜΕ, δεν είμαι εγώ, είμαι ο άλλος).
Όπως και να έχει αυτά τα μικρά πλεκτά νανάκια μου χάρισαν στιγμές χαράς και παρόλο που τα πρωτότυπα που έβλεπα στο ίντερνετ ήταν πολύ πιο καλοφτιαγμένα και καλόγουστα, τα βλέπω και χαμογελώ.
α ήρθε και ο θείος από το χωριό.
ααα ήρθε και ο νονός!!
